Regen en bevallingen

Hallo trouwe lezers!

De laatste helft van vorige week was helaas een stuk minder spannend dan de eerste helft. Het regenseizoen is in die helft van de week een beetje losgebarsten, wat inhoudt dat er veel en harde regenbuien zijn. Voor de lokale bevolking een erg fijne periode, want dat houdt in dat ze eindelijk alle zaden kunnen planten en kunnen hopen op een vruchtbare, regenachtige periode. In juli/augustus kunnen ze alle vruchten en planten dan oogsten.
Het feit dat het regenseizoen langzaamaan begint, heeft tot gevolg dat het in het ziekenhuis af en toe redelijk uitgestorven is. De zieke mensen hebben simpelweg geen tijd om naar het ziekenhuis te komen, het bewerken van het land is op het moment veel belangrijker.
Op de OPD was het daarom erg rustig en Kate en ik hebben onze tijd besteed aan het leren spelen van galgje aan de clinicalofficers en verpleegkundigen. Ze vonden het geweldig!

Donderdag zijn we met z’n drieën mee geweest op een supervisie outreach naar een overheidsziekenhuis in een dorpje vlakbij, Atatur. In de afgelopen weken hebben we de meest verschrikkelijke verhalen over dit ziekenhuis gehoord, er zouden nooit artsen zijn, geen medicatie en het zou er erg smerig zijn. Dit wilde wij dus zelf wel eens bekijken!
De overheid huurt Kumihospital in om om de twee maanden zo’n supervisie outreachte doen naar AtaturHospital. De hoofdverpleegkundige van Kumi inspecteert dan een aantal afdelingen, geeft verbeterpunten en komt twee maanden later kijken of die punten ook daadwerkelijk verbeterd zijn. Klinkt als een goed systeem!
Eenmaal aangekomen vielen onze ogen bijna uit het hoofd. Het ziekenhuis was zo mooi, schoon en alle afdelingen waren ruimtelijk en erg licht. Daar kan Kumihospital nog wat van leren. Ook waren er genoeg medicijnen en er waren dokters en verpleegkundigen aanwezig. Zelfs alle handdoeken waren netjes opgestapeld en alle bedden hadden lakens. Alleen het stromende water deed het niet. Wij waren stomverbaasd, totdat we hoorden dat het een aangekondigd bezoek was, ze wisten al een week van te voren dat we zouden komen….
Volgende maand komen een aantal verpleegkundigen van Ataturhospitalhet ziekenhuis in Kumi inspecteren, ik ben benieuwd!!

Ken, de arts uit Kampala, heeft ons ook nog een paar dagen opgezocht, onder andere om de laatste avond van Kate hier in Kumi te vieren. Ter ere van haar laatste avond hebben we met z’n allen in het guesthouse gegeten, waar er helaas ergens iets mis is gegaan met diarree en een vrije vrijdag thuis als gevolg. Gelukkig kwam de regen deze dag met bakken uit de lucht, wat het leed enigszins verzachtte.
Zondag voelden we ons gelukkig allemaal weer wat beter en waren we uitgenodigd bij onze vaste boda-rijder Sam om langs te komen voor de lunch. Zijn familie woont al honderden jaren in hetzelfde dorp en iedereen in het dorp is dan ook familie van elkaar. Tientallen jaren geleden heeft zijn familie een groot deel van hun grond aan het ziekenhuis gegeven, om daar het Lepra-ziekenhuis op te bouwen. Een groot deel van zijn familie werkt inmiddels ook in het ziekenhuis.
Na een heerlijke lunch volgde het uitdelen van frisbees en ballonnen aan alle kinderen, wat ons in één klap enorm populair maakte!

Maandag was een bijzondere dag, de verjaardag van Foppie! Tot haar grote verrassing hadden Mick en ik de eetzaal beneden en de slaapkamer van Fop en mij versierd. De grote zak snoep mocht als cadeau natuurlijk niet ontbreken bij een zoetekauw als Foppie. Dat we de eetzaal versierd hadden, was overigens geen enkel probleem, wij zijn namelijk al enkele dagen de enige gasten in het hotel. Alle schoonmaaksters en het bedienend personeel vinden het maar wat gezellig dat we er zijn, ze komen regelmatig even langs voor een praatje!
Voor mijzelf was de maandag ook een bijzondere dag. Ik heb namelijk meegelopen met de Nederlandse verloskundige die hier 4 weken aan het werk is. Gelukkig waren er direct twee bevallingen! Bij de eerste heb ik meegeholpen, maar het tweede kindje heb ik helemaal zelf ter wereld gebracht! Echt super gaaf om zo’n klein, lief, bruin kindje in je handen te houden!!
Zo blij als ik met de geslaagde bevalling was, zo emotieloos was de moeder. Emoties worden hier vrijwel niet getoond, als een vrouw tijdens de bevalling wat schreeuwt of kreunt vanwege de pijn, krijgt ze van de Oegandese verloskundige of haar eigen moeder een klap in het gezicht. Echt verschrikkelijk naar om te zien. Blijdschap met het pasgeboren kind wordt vrijwel niet getoond, net als verdriet om een doodgeboren kind.
Maandag was ook om een derde reden een leuke dag, het was na een regenachtig weekend namelijk weer de eerste stralende dag! Tot op heden hebben we gelukkig nog geen regen weer gehad!

Donderdag heb ik weer een dag met de Nederlandse verloskundige meegelopen en weer het geluk en de eer gehad om een prachtige, gezonde jongen ter wereld te brengen.
Eerder die nacht was er een kindje doodgeboren, die heeft de hele ochtend helemaal alleen, gewikkeld in wat doeken, naast ons gelegen. Halverwege de ochtend, net na de bevalling van het gezonde kindje, kwam de oma van het doodgeboren kindje met een doos aanlopen. Het babytje werd in de doos gestopt en zonder enige emotie meegenomen. Heel bizar om te zien.

De rest van de week is vrij rustig verlopen, met name omdat er steeds weinig patiënten in het ziekenhuis waren.
Dit weekend zijn we weer lekker naar Mbale gegaan, genoten van het zwembad, het wifi en om eindelijk weer eens wat normaal voedsel te eten. Het hotelvoedsel hier hebben we zo langzamerhand wel gezien!

Dikke tút Merel