De eerste dagen in de hitte!

Yoga!

Onderstaande blog is vrijdag geschreven. In verband met internetgebrek, nu pas geplaatst!

Afgelopen zondag was het eindelijk zover: Mick, Foppie en ik hadden om 12:00 afgesproken op Schiphol om te beginnen met ons Oeganda avontuur. Na een gezellig afscheid met familie en vriendjes, gingen we door de ‘Body scan’ om vervolgens het vliegtuig in te stappen. Na een goede reis van 9 uur met een overstap in Caïro kwamen we om 03:00 uur ’s nachts aan in Entebbe. Het visum halen ging verdacht snel en koste ons maar 10 minuutjes. Helaas was het achteraf gezien allemaal niet zo soepel gegaan als verwacht. Mick en ik kregen alleen een bonnetje en geen stempel en Foppie kreeg wel een stempel, maar haar visum bleek maar 2 maanden geldig. Na wat geharrewar over en weer, kregen Mick en ik alsnog de stempel (de bonnetjes en de stempel bleken hetzelfde te betekenen), maar Foppie kreeg geen visum voor 3 maanden: éénmaal een visum uitgegeven, blijft uitgegeven.
Bepakt en bezakt liepen we de douane door, waar we totaal willekeurig werden aangehouden en zomaar een paar tassen door de scan moesten gooien. De tas met medische spullen was even verdacht, maar zodra we positief antwoordden op haar vraag of we ook een geschreven, medische verklaring voor die spullen hadden, was het prima en hoefde ze de verklaring al niet eens meer te zien.
Eenmaal het vliegveld uit, werden we door onze chauffeur opgewacht en deze bracht ons in een luxe auto naar het red chilli hostel. Ondanks dat het half 5 ’s nachts was, was het één grote chaos op de straat, overal auto’s, brommers, eettentjes, luide muziek en mensen die zomaar midden op de straat liepen. Gelukkig kon onze chauffeur goed autorijden en zijn we zonder kleerscheuren aangekomen bij het hostel. Ondanks de 10 mailtjes die ik uitgewisseld had met het hostel, was het toch één verassing dat we aankwamen. Zij hadden ons pas een dag later verwacht, wat erg vreemd was, want zij hadden immers ook ons vervoer van het vliegveld naar het hostel geregeld. De driepersoons kamer was niet vrij, maar gelukkig was er een slaapzaal met 6 bedden leeg, zodat we toch nog even drie uurtjes konden slapen.
Na deze paar uurtjes slaap konden we lekker van het luxe hostel genieten, met een zwembad, schone douches en een tv waar we het schaatsen konden volgen. ’s Middags hebben we de hoofdstad Kampala ontdekt. Dit was één groot gekkenhuis, overal ‘boda-boda’s’ (taxi-motoren) die je een lift aanbieden en overal worden we nagekeken en nageroepen met ‘mzungu’ wat blanke betekent. Bij alle gebouwen en winkels staan politie-agenten met enorme geweren die de inhoud van je tas willen controleren. We zijn er nog niet helemaal over uit of dat nou een veilig gevoel geeft of juist niet….

Dinsdag hebben we de grote moskee van Kampala bezocht. Foppie en ik moesten beide in burka gekleed, wat een erg warme aangelegenheid was bij 30 graden. Onze gids was echter erg enthousiast en liet ons de minaret zien, vanwaar we een erg mooi uitzicht over de hele stad hadden. De moskee zelf mochten we ook in en onze gids heeft zelfs een groot stuk van de koran voorgezongen voor ons. Hier waren we echter snel klaar mee. We waren vooral enorm blij toen de synthetische burka’s weer uit mochten!

Woensdag zijn we in alle vroegte opgestaan om de bus naar Kumi te pakken. Dit is één groot avontuur in Oeganda. De eerste bus was een prima bus, met goede stoelen en een goede chauffeur. Ze rijden hier trouwens links in Oeganda, al rijden ze ook vaak genoeg rechts om vervolgens op het allerlaatste moment weer naar links te gaan als er een tegenligger aankomt. Dit heeft heel wat spannende momentjes opgeleverd. De eerste bus bracht ons via een prachtige route met allemaal groen om ons heen in 4,5 uur naar Mbale. Het was heerlijk om de grote stad te verlaten, wat een rust! In Mbale moesten we overstappen in een klein taxi-busje naar Kumi. Iedereen wist dat de 3 mzungu’s naar Kumi moesten, dus voordat we het in de gaten hadden kwamen er 6 mannen aanrennen om al onze bagage op te tillen en naar de volgende bus te sjouwen. Ze hadden wel wat moeite met onze zware backpacks! Een uur later zat dit busje eindelijk tot de nok toe vol en konden we vertrekken.
De weg naar Kumi was iets minder goed en hierdoor hebben we uiteindelijk dik 1,5 uur gedaan over 55 km. Helemaal stoffig kwamen we uiteindelijk in het guesthouse aan, waar het alweer één grote verassing was dat we aankwamen. Dr. Twaha was onze contactpersoon en hij zou alles doorgeven aan het guesthouse, maar nu bleek dat hij dat nooit gedaan had. Ze wisten helemaal niet van ons af. Gelukkig waren er nog precies twee van de vier kamers vrij en werden we erg welkom ontvangen door Ann en Grace. Zij runnen hier het guesthouse en zorgen ervoor dat het schoon is en dat er eten is. De andere drie gasten in het guesthouse zijn Engelsen, een Engels echtpaar dat de financiën van het ziekenhuis op orde brengt, en een Engels dokter die in opleiding is tot huisarts. Erg gezellig om ervaringen met elkaar uit te wisselen en plannen te maken voor de komende weken!
Na een heerlijke maaltijd van Ann en Grace met rijst, witte kool, stoofpotje van vlees (apart gelukkig), chiapatti (soort pannenkoekje) en advocado met vers fruit na zijn we vroeg het bed in gekropen.

Vanmorgen hebben we even uitgeslapen en na een ontbijtje van brood en ei zijn we richting het ziekenhuis gelopen. We hadden gehoord dat het ziekenhuis drie junior dokters heeft (een soort basisartsen) en drie senior dokters (1 gynaecoloog, 1 oogarts en 1 internist). Dr. Twaha is de gynaecoloog en het hoofd van het ziekenhuis. Toen we hem eenmaal gevonden hadden, bleek dat hij gelukkig nog wel van onze komst wist. Ondanks dat het 10:00 uur was en het terrein vol met patiënten stond, leek hij het niet echt druk te hebben. Hij zat rustig in zijn luxe kantoor met airco de krant te lezen en hij vertelde ons dat hij die dag één operatie op het programma had staan. Hij heeft ons een uitgebreide rondleiding geven over het ziekenhuis terrein, onder andere langs de poliklinieken, waar het vol zat met patiënten, de verschillende afdelingen (kinder, chirurgie, interne en de afdeling met zwangere vrouwen), de prothesewerkplaats en de operatiekamers. Hij vertelde dat de patiënten een eigen bijdrage moeten leveren aan de zorg. Zo kost een bezoek aan de polikliniek 3000 shilling (1 euro) voor volwassenen en 2000 shilling (70 ct) voor kinderen. Een nacht slapen in het ziekenhuis kost hetzelfde, alleen krijgen de patiënten geen eten. Dit moet de familie zelf verzorgen, dus het terrein zat ook helemaal vol met vrouwen die aan het koken waren op kleine vuurtjes en de was aan het doen waren.
De kosten voor een operatie verschillen. Zo kost het verwijderen van de blinde darm 400.000 shilling (120 euro). Nogal een verschil met de overnachtingen!!
Vrijdagochtend worden we om 08:00 uur verwacht voor de ochtendmis, waar hij ons voor zal stellen aan de rest van de staff in het ziekenhuis.

Donderdagmiddag hebben we nog even lekker in de tuin van het guesthouse tussen de kippetjes gezeten. Ook hebben we nog een ritje op de boda-boda richting het centrum gemaakt, waar we geld hebben gepind. Dit was ook nog een hele beleving, want de lokale bevolking had net hun loon gekregen, dus er stond een enorme rij voor de enige pinautomaat die het dorp rijk is. Daarbij waren wij als mzungu’s één grote attractie in Kumi en werden we door zowel kinderen als volwassenen ongegeneerd aangestaard.
Al met al hebben we één ding al ontdekt: geduld is een schone zaak in Oeganda!

Liefs Merel

PS: Jullie kunnen mij het goedkoopst bereiken op mijn Oegandese telefoonnummer: +256789386337
PPS: Al na de eerste paar dagen knipperde het lampje van al onze PEP-pakketten rood in plaats van groen: het blijkt in de tropen erg lastig om hem onder de 30 graden te bewaren.